Tatuaggio dei nativi del Pacifico

Biorąc pod uwagę zanik tatuażu w Europie chrześcijańskiej, można słusznie zauważyć, że tradycja (lub prawie jej rozpowszechnienie) została przywrócona wraz z okresem kolonizacji i epoką pierwszych wielkich ekspedycji. Wielu odkrywców, takich jak James Cook, Jacob Roggeveen i inni, odwoływało się do starannie wytatuowanych aborygenów z Samoa, Nowej Zelandii, Borneo i ...

Pisello samoano

Na Samoa tatuaże maschili nosiły nazwę pe'a i obejmowały wyłącznie dolną część ciała mężczyzny, od życia do podżebrza; z kolei tatuaże femminili nosiły nazwę malu i obejmowały obszar od górnej części łydki do podżebrza (Mallon 2002). Jeśli chodzi o projekt, istnieją pewne główne zasady, których można przestrzegać, ale każdy artysta ma swój indywidualny styl. Pe'a i malu są szczególnie związane z ideami rytuałów ochrony ciała i, w tym samym czasie, piękna. Samoani, którzy nie mieli tatuaży, byli spesso nazywani telefua, co oznacza nudi. Tatuaż pe'a służył jako punkt przejściowy między młodymi mężczyznami a członkami kompetentnymi społeczeństwa, a ci, którzy nie byli w stanie pokryć kosztów tatuażu, byli etiologicznie traktowani jako pe'a mutu, a nie portatorzy segmentów vergogna (Tepapa 2014). Przełożenie tej procedury inicjacji dawało młodym ludziom prawo do służenia i capi tribù, a generalnie to pe'a che il malu servivano rispettivamente come incarnazione della virilità e della femminilità (DeMello 2007). Ponadto, wraz z funkcją inicjacji, pe'a zapewnia poczucie zagrożenia dla portiera ze strony społeczności i członków rodziny.

Maoryskie moko

W Nowej Zelandzie rdzenni Maorysi mają swój własny sposób trwałego tatuowania skóry, nazywany moko (Robley 2003). Technologia moko różni się od tatuażu w 5 tradycyjnych metodach, invece degli aghi Maorysi używają UHI (skalpelli), które nakładają pigment na skórę. Procedura była niezwykle bolesna: najpierw wykonano znaczniki na skórze, a następnie skalpel z pigmentem wprowadzono do znaczników, tworząc linie i kształty. Procesowi tatuowania towarzyszyły również tańce i muzyka, które pomagały złagodzić ból; jednak osoba, która używała moko, nie mogła zetrzeć się z bólem, w związku z czym uważano to za oznakę ubóstwa, która wpływała na znaczenie inicjacji moko (Sanders 1989). Ponadto, wewnętrzny proces był uważany za rytuał sakralny, a osoby, które wykonały tatuaż, mogły być z mocy prawa nazywane "persone della soglia" (Turner 1969), ponieważ przez cały czas trwania tatuażu nie mogły komunikować się z osobami, które nie wykonały tatuażu, ani nie mogły go wykonywać. Ponadto członkowie plemienia, którzy dokonali tatuażu, nie mogli utrzymywać intymnych relacji (Zealand Tattoo 2009). Jeśli chodzi o podział sesji, tatuaże Maorysów były wykonywane w równym stopniu przez mężczyzn i kobiety, ale tylko mężczyźni mieli tatuaże w całości na oczach, a kobiety miały tatuowane wargi sromowe i mento. Ogólnie rzecz biorąc, moko było symbolem statusu, nie wszystkie osoby były upoważnione do jego posiadania, a ponadto tylko osoby o wysokim statusie społecznym mogły zezwolić na moko (Robley 2003). Pełne tatuaże nie służyły jedynie jako symbol statusu, ale pełniły kompleksową funkcję komunikacyjną. W pewnym sensie, moko facciale maschile funkcjonowało jako dokument identyfikacyjny, który mógł opisywać pozycję społeczną właściciela, jego status cywilny, zasięg plemienia, zajęcie itp. Z tego powodu wolumen był po prostu podzielony na 8 stref, z których każda musiała przekazywać określone informacje; jeśli, na przykład, dana osoba nie miała żadnego statusu w plemieniu, strefa odpowiedzialna za to była zaznaczona na czarno (Zealand Tattoo 2009).

Tatuaggio na Borneo

Na Borneo istnieje wiele plemion, powszechnie określanych jako Dayak, które mają długą historię praktyki tatuażu, która przenika różne aspekty ich życia (Levin 2009). Jednym z największych rodzimych plemion jest Iban: dla jego członków tatuaż był zawsze czynnością sakralną, która łączyła ludzi ze światem duchowym. Ogólnie rzecz biorąc, wierzenia rdzennych mieszkańców Borneo opierają się na idei duchowości otaczającego świata, która obejmuje naturę, zwierzęta i istoty ludzkie, dlatego w rysunkach tatuaży Dayak widać przede wszystkim motywy naturalne. Oprócz statusu i prestiżu, tatuaże borneańskie mają również znaczenie religijne. Przykładowo, wśród Dayaków istnieje przekonanie, że po śmierci osoba z kompletnym tatuażem może złożyć torbę w mistycznym fiume Teland Julan, podczas gdy osoby z niekompletnym tatuażem mają pozwolenie na pozostanie na ziemi, a osoby nieposiadające żadnego tatuażu nie mają pozwolenia na opuszczenie fiume (Levin 2009). W przypadku maschi, tatuaż jest szczególnie powiązany z cięciem i testem, zarówno pod względem ochrony, jak i statusu (Atkinson 2003). W ramach środków ochronnych stosowano segmenty na goli, aby uniknąć sytuacji, w której wrogowie naruszyliby test osoby przenoszącej tatuaż, a jeśli partyzant w trakcie bitwy próbowałby uszkodzić test wroga, otrzymywałby pozwolenie na wykonanie określonych tatuaży (Gilbert 2000).

Warto zauważyć, że w kulturze Dayak tatuaż był zawsze zajęciem kobiecym, podczas gdy mężczyźni mogli jedynie inkrustować bloki nóg wzorami tatuaży, które następnie były wtapiane w inchiostro i nakładane na skórę jako szablon do naśladowania przez tatuatora. W przypadku kobiet, tatuaże pełniły funkcję dekoracyjną i służyły częściowo do wykazania ich talentu do śpiewu, tańca lub tessitury (Guynup 2004). Całkowite tatuowanie kobiety Dayak było procesem długotrwałym, który czasami trwał nawet do czterech lat. Tatuaż rozpoczyna się w wieku około 10 lat od dita delle mani e dei piedi, procedendo negli anni successivi fino a tatuare tutto il corpo; questo disegno doveva essere terminato entro la gravidanza della donna, poiché era considerata una pratica indesiderabile essere tatuati dopo aver dato alla luce un bambino.