Se cree que los antiguos griegos tomaron prestada la práctica del tatuaje de los persas, y los Romanos, a su vez, tomaron prestada la técnica de los griegos. A lo largo del periodo griego clásico, los tatuajes servían principalmente como identificadores de personas ritualmente contaminadas, se utilizaban para marcar a esclavos y criminales, el término utilizado para estas marcas era estigma (Goffman 1963). También se cree que los gladiadores y los soldados llevaban tatuajes en la cara que tenían más bien fines decorativos. Sin embargo, con el inicio del gobierno de Constantino y su derogación de la prohibición del cristianismo, los tatuajes también quedaron prohibidos. Siguiendo los postulados cristianos más básicos, Constantino creía que los tatuajes, y especialmente los faciales, contaminaban el aspecto humano natural que representa a dios (DeMello 2007).

Przed zanikiem tatuażu z powodów religijnych na Zachodzie, kultury orientalne, głównie w Chinach i Japonii, praktykowały ten rodzaj modyfikacji ciała przez wiele dziesięcioleci. W dawnych Chinach tatuaże były wykorzystywane do identyfikacji osób, a ogólnie rzecz biorąc, praktyka ta była uważana za nieodpowiednią modyfikację ciała i, w oczywisty sposób, zanieczyszczającą. W tym samym czasie, w Japonii, zwłaszcza od początku okresu Yayoi, tatuaże były wykorzystywane do dekoracji ciała, choć z czasem tatuaże stały się praktyką stygmatyzującą o czysto negatywnej konotacji. Te znaki cielesne były stosowane przez przestępców jako kastygo, a ich użycie utrzymywało się aż do okresu Edo, kiedy to zaczęto tworzyć kulturę tatuażu, na którą wpływ miały chwyty z madery, literatura i sztuka (DeMello 2007).