Narzędzie i styl tatuażu domowego

Styl tatuażu domowej roboty można słusznie nazwać upraszczającym, ponieważ wymaga się, aby podstawowe elementy tatuażu domowej roboty po obu stronach igły były jak najbardziej prymitywne. Oczywiście nie jest to wymóg konieczny, by tatuaż można było nazwać "domowym", jest on raczej warunkowy i zależy od dostępnych materiałów. Jednak idealnym przykładem tego rodzaju modyfikacji ciała jest tatuaż wykonany przy użyciu ręcznie zbudowanej maszynki do tatuażu (Fisher 2014). Stosunek do tego narzędzia wśród entuzjastów tatuażu domowej roboty jest dość poważny, w Internecie istnieją setki filmów i artykułów o tym, jak zbudować domową maszynkę do tatuażu. Czasami określa się ją mianem "więziennej maszynki do tatuażu" lub "więziennego pistoletu do tatuażu", co jest po części prawdą, chociaż tatuaż był praktykowany w sferze przestępczej od wieków, dlatego nie dziwi fakt, że ponowne wynalezienie maszynki do tatuażu nastąpiło w więzieniu. Aby móc tatuować za kratkami, "ink slingers" (więzienny slang dla tatuażysty) (A Prisoner's Dictionary 2003) musieli omijać zakaz tatuowania i projektować maszyny z materiałów dostępnych pod ręką. W większości przypadków używali silnika elektrycznego z odtwarzacza kasetowego jako napędu dla przyszłej maszynki, długopisu jako rurka z igłą i zaostrzony sznurek jako igła. Ten projekt był na tyle udany, że zaczął się rozprzestrzeniać poza instytucje więzienne i najpierw został przetestowany przez członków ulicznych gangów innego rodzaju, a następnie trafił w ręce młodych ludzi pasjonujących się tatuażami i teoretycznie nie wiedzących, jak je robić.

W rzeczywistości brak doświadczenia jest czymś, co jest mile widziane we współczesnym tatuażu domowym (Anziperova 2012). Po pierwsze, może chodzić o poszukiwanie autentyczności, ponieważ ludzie chętnie praktykują tę formę modyfikacji ciała i akceptują jej spontaniczny charakter pod względem sprzętu i projektu, co można postrzegać jako pytanie "co by było, gdyby...?", a fakt, że tatuażysta będzie miał niewielkie doświadczenie, sprawia, że pytanie to staje się bardziej żywe, a proces bardziej "pierwotny". Drugim sposobem postrzegania tego niezapisanego wymogu wykonania tatuażu domowym sposobem jest odgrywanie ról, na które uczestnicy zgadzają się milcząco, a bez których omawiana powyżej liminalna wizja zjawiska nie będzie możliwa. Praktyka tatuowania musi być czymś niezwykłym dla obu uczestników, żeby zapewnić obecność podniecenia i mistyfikacji. Dlatego domowy tatuaż wykonany przez profesjonalnego tatuażystę osobie mocno wytatuowanej będzie miał niewielką wartość symboliczną w porównaniu z sytuacją, kiedy domowy tatuaż zostanie wykonany jako pierwszy w życiu przez kogoś, kto nie ma nawet wystarczających umiejętności rysowania. Innymi słowy, jeśli role, które uczestnicy będą musieli przyjąć w procesie, będą takie same lub podobne do tych, które wykonują na co dzień, liminalny komponent procesu oraz ustanowienie połączenia będą wątpliwe. Z tego punktu wynika kolejna bardzo ważna strona koncepcji tatuażu domowej roboty - projekt. Projekt tatuażu domowej roboty jest zazwyczaj prosty, najpopularniejsze są podstawowe rysunkowe kształty, linie i napisy (Anziperova 2012). Najczęściej używa się tylko jednego koloru, a gradienty i odcienie są rzadko spotykane w domowych tatuażach. Fakt uproszczenia wzorów jest niejednoznacznie spowodowany zarówno dążeniem do pierwotnej oryginalności, jak i ograniczeniami, które narzuca sprzęt i ograniczone umiejętności tatuażysty.