Tatuaż tubylców z Pacyfiku

Biorąc pod uwagę dekadencję tatuażu w chrześcijańskiej Europie, można słusznie zauważyć, że tradycja (a przynajmniej jej rozpowszechnienie) została ponownie zaimportowana wraz z okresem kolonizacji i czasem pierwszych wielkich wypraw. Wielu odkrywców, takich jak James Cook, Jacob Roggeveen i inni, donosiło o mocno wytatuowanych aborygenach z Samoa, Nowej Zelandii, Borneo i innych regionów.

Groszek samoański

Na Samoa tatuaże mężczyzn nazywane były pe'a i zwykle pokrywały dolną część ciała mężczyzn od pasa do kolana, tatuaże kobiet z kolei nazywane były malu i obejmowały obszar od górnej części uda do tyłu kolana (Mallon 2002). Jeśli chodzi o projekt, istniały pewne główne zasady, których należy przestrzegać, jednak każdy artysta miał swój indywidualny styl. Pe'a i malu są często związane z rytualnymi ideami ochrony ciała, a jednocześnie uczynienia go piękniejszym. Samoańczycy, którzy nie nosili tatuaży, byli często określani jako telefua, co oznacza nadzy. Tatuowanie pe'a służyło jako akt przejścia młodych mężczyzn do kompetentnych członków społeczeństwa, a ci, którzy nie byli w stanie wytrzymać bólu tatuowania, byli oznaczani jako pe'a mutu, co oznacza, że nosili ślady wstydu (Tepapa 2014). Pomyślne przejście tej procedury inicjacyjnej dawało młodym mężczyznom prawo do służenia wodzom plemienia, a ogólnie rzecz biorąc, zarówno pe'a, jak i malu służyły odpowiednio jako ucieleśnienie męskości i kobiecości (DeMello 2007). Co więcej, w połączeniu z funkcją inicjatywy, pe'a zapewniał nosicielowi poczucie szacunku ze strony społeczności i członków rodziny.

Maoryskie moko

W Nowej Zelandii rdzenni mieszkańcy Maorysi mieli swój sposób trwałego znakowania skóry, który nazywał się moko (Robley 2003). Technika moko różniła się od tatuażu w pięciu tradycyjnych rozumieniach, zamiast igieł które wprowadzają kolorowy pigment pod skórę Maorysi używali UHI (dłuta), które rzeźbiły skórę. Zabieg był niezwykle bolesny - najpierw wykonywano głębokie nacięcia na skórze, a następnie wielokrotnie wprowadzano w nie dłuto z pigmentem, tworząc linie i kształty. Często procesowi tatuowania towarzyszyły tańce i muzyka, które pomagały złagodzić ból, jednak osoba otrzymująca moko nie mogła krzyczeć z bólu, było to uważane za oznakę słabości, co podważało inicjatywne znaczenie moko (Sanders 1989). Co więcej, cały proces był uważany za święty rytuał, a osoby otrzymujące tatuaże można słusznie nazwać "ludźmi progowymi" (Turner 1969), ponieważ przez cały czas tatuowania nie wolno im było komunikować się z nikim, kto nie otrzymał tatuażu, ani jeść rękami. Co więcej, członkowie plemienia otrzymujący tatuaże byli ograniczeni do relacji intymnych (Zealand Tattoo 2009). Jeśli chodzi o podział płci - tatuaże maoryskie były w równym stopniu przyznawane mężczyznom i kobietom, jednak mężczyźni zwykle mieli tatuaże na całej twarzy, podczas gdy kobiety miały wytatuowane usta i podbródki. Ogólnie rzecz biorąc, moko był symbolem statusu, nie wszyscy ludzie mogli go mieć, co więcej, tylko osoba o wysokiej pozycji społecznej mogła sobie pozwolić na moko (Robley 2003). Pełne tatuaże na twarzy służyły nie tylko jako symbol statusu - miały złożoną funkcję komunikacyjną. W pewnym sensie męska twarz moko służyła jako dokument identyfikacyjny, który mógł powiedzieć o pozycji społecznej właściciela, stanie cywilnym, randze plemienia, zawodzie itp. Z tego powodu twarz była symbolicznie podzielona na 8 stref, a każda z nich musiała zawierać określone informacje, jeśli na przykład dana osoba nie miała rangi w plemieniu, obszar za to odpowiedzialny pozostawał pusty (Zealand Tattoo 2009).

Tatuaż na Borneo

Na Borneo istniało wiele plemion, powszechnie znanych jako Dayak, które mają długą historię praktyki tatuażu, która przenika różne aspekty ich życia (Levin 2009). Jedno z największych rodzimych plemion nazywa się Iban, ponieważ tatuowanie jego członków zawsze było świętą czynnością, która łączyła ludzi ze światem duchowym. Ogólnie rzecz biorąc, wierzenia rdzennych mieszkańców Borneo opierają się na idei duchowości otaczającego świata, który obejmuje przyrodę, zwierzęta i ludzi, więc w projektach tatuaży Dayak widoczne są głównie motywy naturalne. Oprócz celów związanych ze statusem i prestiżem, borneańskie tatuaże mają również znaczenie religijne. Na przykład wśród Dayak istnieje przekonanie, że po śmierci całkowicie wytatuowana kobieta będzie mogła wykąpać się w mistycznej rzece Teland Julan, podczas gdy kobiety z niedokończonymi tatuażami będą mogły jedynie stać na brzegu, a te, które nie mają żadnych tatuaży, nie będą mogły w ogóle zbliżyć się do rzeki (Levin 2009). Wśród mężczyzn tatuowanie jest często związane z polowaniem na głowę zarówno w aspekcie ochrony, jak i statusu (Atkinson 2003). Jako środki ochronne stosowano znaki na gardle, aby zapobiec przejęciu głowy noszącego tatuaż przez wrogów, a jeśli wojownik w bitwie był w stanie upolować głowę wroga, mógł wykonać określone tatuaże (Gilbert 2000).

Co ciekawe, w kulturze Dayak tatuowanie zawsze pozostawało zajęciem kobiet, podczas gdy mężczyźni mogli jedynie rzeźbić drewniane klocki z wzorami tatuaży, które następnie zanurzano w tuszu i nakładano na skórę jako szablon do naśladowania dla tatuatora. Dla kobiet tatuaże były częścią dekoracyjnego celu i częściowo służyły jako dowód ich talentów śpiewu, tańca lub tkania (Guynup 2004). Całkowite wytatuowanie kobiety Dayak było długim procesem, czasami trwającym do czterech lat. Tatuowanie rozpoczynało się w wieku około 10 lat od palców i stóp, postępując w ciągu następnych kilku lat, aż do momentu, gdy całe ciało zostało wytatuowane; projekt ten powinien zostać ukończony przed ciążą kobiety, ponieważ tatuowanie po urodzeniu dziecka było uważane za niepożądaną praktykę.