Historia tatuażu: Epoka brązu

Słowo tatuaż pochodzi od tahitańskiego "tatau" - oznaczać (Arp 2012). Podstawowa technika tatuażu jest znana ludzkości od co najmniej 5000 lat i do dziś jej główna zasada niewiele się zmieniła - kolorowy pigment jest wprowadzany pod skórę, by stworzyć pewien symbol. Możliwy sposób odkrycia tej techniki jest przypadkowy - starożytny człowiek mógł posmarować zadrapanie lub ranę na skórze czymś podobnym do popiołu, w taki sposób, że po zagojeniu popiół pozostawał pod skórą, pozostawiając trwały ślad. Niezależnie od tego, czy to przypuszczenie jest słuszne, czy nie, faktem jest, że tatuaż był praktykowany już w epoce brązu. Wiele znalezisk archeologicznych dostarcza mniej lub bardziej dokładnej mapy pojawienia się i rozprzestrzeniania tatuażu na całym świecie.

Tatuaże z epoki brązu

We wrześniu 1991 roku w Alpach Otzalskich na granicy Austrii i Włoch znaleziono mumię człowieka z epoki brązu (Hewitt 1997). Stało się to ważnym znaleziskiem, które mogło dostarczyć opisu życia ludzi z epoki brązu - mumia człowieka, który żył około 3300 lat p.n.e., była w doskonałym stanie, a oprócz samego ciała znaleziono liczne narzędzia i sprzęt. Ponadto ciało Człowieka Lodu, jak go nazwano od miejsca odkrycia, było pokryte 57 prostymi tatuażami. Tatuaże miały kształt kropek i linii o długości do 15 centymetrów i znajdowały się na prawej kostce, za lewym kolanem i na dolnej części kręgosłupa. I choć można snuć jedynie odległe przypuszczenia na temat społecznej funkcji tych znaków, ich lokalizacja odpowiada liniom akupunktury skórnej, które przed tym odkryciem uważano za pochodzące z Azji dopiero z 1000 roku p.n.e., co z kolei może służyć za podstawę medycznego wyjaśnienia funkcji tatuaży Otziego - mogły być wykonane w celu leczenia zapalenia stawów lub innych chorób układu ruchu (Dorfer 1999).