Tatuaże rdzennych mieszkańców Pacyfiku

Teniendo en cuenta la decadencia del tatuaje en la Europa cristiana, cabe señalar con razón que la tradición (o al menos su prevalencia) se reimportó con el periodo de colonización y la época de las primeras grandes expediciones. Wielu odkrywców, takich jak James Cook, Jacob Roggeveen i inni, informowało o bardzo bogatej tradycji aborygenów z Samoa, Nowej Zelandii, Borneo i innych regionów.

Guisante samoano

Na Samoa tatuaże mężczyzn nazywane były pe'a i obejmowały tylko dolną część ciała mężczyzny od cintury do pręcika; tatuaże kobiet z kolei nazywane były malu i obejmowały strefę od górnej części mięśnia do dolnej części pręcika (Mallon 2002). Jeśli chodzi o projekt, istniały pewne główne zasady, których należy przestrzegać, chociaż każdy artysta miał swój własny indywidualny styl. Pe'a i malu są często związane z ideami rytuałów ochrony ciała i, w tym samym czasie, upiększania. A los samoanos que no llevaban tatuajes se les solía llamar telefua, que significa desnudos. El tatuaje pe'a servía como acto de transición de los jóvenes hacia miembros competentes de la sociedad, y aquellos que no podían soportar el dolor del tatuaje eran etiquetados como pe'a mutu, lo que significa que llevaban marcas de vergüenza (Tepapa 2014). Superar con éxito este procedimiento de iniciación otorgaba a los jóvenes el derecho a servir como jefes de la tribu y, en general, tanto pe'a como malu servían como personificaciones de la virilidad y la feminidad respectivamente (DeMello 2007). Ponadto, w połączeniu z funkcją inicjatywy, pe'a zapewniała portadorowi poczucie szacunku ze strony społeczności i członków rodziny.

Moko maorí

W Nowej Zelandii rdzenni mieszkańcy mieli swoją własną formę trwałego znakowania skóry, zwaną moko (Robley 2003). Technika moko różniła się od tatuażu w 5 tradycyjnych przypadkach, zamiast agujas Aby wprowadzić pigment koloru pod skórę, maorysi używali UHI (cinceles), które pokrywały skórę. Procedura ta była niezwykle bolesna: najpierw wykonywano głębokie nacięcia na skórze, a następnie wprowadzano powtarzalnie cincel z pigmentem w nacięciach, tworząc linie i kształty. A menudo, el proceso de tatuaje se acompañaba de bailes y música que ayudaban a aliviar el dolor, sin embargo, la persona que se hacía el moko no podía gritar de dolor, esto se consideraba un signo de debilidad, lo que impugnaba el significado de iniciativa del moko (Sanders 1989). Ponadto cały proces uważany był za rytuał sagrado, a osoby, które otrzymały tatuaże, mogły nazywać się "osobami umbralnymi" (Turner 1969), ponieważ przez cały czas trwania tatuażu nie pozwalano na komunikowanie się z nikim, kto nie otrzymał tatuażu, ani na spożywanie posiłków. Ponadto członkowie plemienia, które się tatuowało, ograniczali swoje relacje wewnętrzne (Zealand Tattoo 2009). Jeśli chodzi o podział ze względu na płeć, tatuaże maoryskie były wykonywane tak samo u mężczyzn, jak i u kobiet; mimo to mężczyźni wykonywali tylko tatuaże twarzy, podczas gdy kobiety tatuowały wargi sromowe i brodę. Ogólnie rzecz biorąc, moko było symbolem statusu, nie wszyscy mogli je mieć, co więcej, tylko osoby o wysokim statusie społecznym mogły na to pozwolić (Robley 2003). Kompletne tatuaże twarzy nie tylko służyły jako symbol statusu, ale także pełniły kompleksową funkcję komunikacyjną. W oczywisty sposób męska twarz służyła jako dokument identyfikacyjny, który mógł informować o pozycji społecznej właściciela, jego statusie cywilnym, randze w plemieniu, miejscu zamieszkania itp. Por este motivo, el rostro se separaba simbólicamente en 8 zonas, y cada una de ellas debía llevar cierta información, si, por ejemplo, la persona no tenía rango en la tribu, la zona responsable de ello se dejaba en blanco (Zealand Tattoo 2009).

Tatuaże na Borneo

Na Borneo istnieje wiele plemion, zwanych potocznie Dayak, które mają długą historię praktyki tatuażu, która obejmuje różne aspekty ich życia (Levin 2009). Jedno z największych rodzimych plemion nazywa się Iban, ponieważ tatuaż ich członków zawsze był świętą czynnością, która łączyła ludzi ze światem duchowym. Ogólnie rzecz biorąc, wierzenia rdzennych mieszkańców Borneo opierają się na idei duchowości otaczającego świata, która obejmuje przyrodę, zwierzęta i ludzi, dlatego w projektach tatuaży Dayak występują głównie motywy naturalne. Oprócz prestiżu i prestiżu, tatuaże borneańskie mają również znaczenie religijne. Dla przykładu, wśród Dayaków istnieje przekonanie, że po śmierci, kobieta z pełnym tatuażem będzie mogła kąpać się w mistycznej rzece Teland Julan, podczas gdy kobiety z tatuażami w nienaruszonym stanie będą mogły pozostać w orlicy, a te, które nie mają żadnego tatuażu, nie będą mogły w ogóle wejść do rzeki (Levin 2009). Wśród mężczyzn, el tatuaje suele estar relacionado con la caza de cabezas, tanto en el aspecto de la protección como en el del estatus (Atkinson 2003). Jako medidas de protección, se utilizaban signos en la garganta para evitar que los enemigos se apoderaran de la cabeza del portador del tatuaje, y si el guerrero en la batalla era capazar una cabeza de un enemigo se le concedía hacer ciertos tatuajes (Gilbert 2000).

Co ciekawe, w kulturze Dayak tatuaż zawsze był domeną kobiet, podczas gdy mężczyznom pozwalano jedynie na wykonywanie wzorów tatuaży z drewna madera, które następnie były łączone z cyną i nakładane na skórę jako ozdoba ciała przez tatuatora. Dla kobiet, tatuaże stanowiły część dekoracyjnego rekwizytu, a częściowo służyły jako sprawdzian ich talentu do śpiewu, tańca lub tejido (Guynup 2004). El tatuaje completo de la mujer dayak era era un proceso largo, que a veces duraba hasta cuatro años. El tatuaje se iniciaba a la edad aproximada de 10 años con los dedos de las manos y los pies, procediendo en los años siguientes hasta el momento en que se tatuaba todo el cuerpo; este diseño debía haber finalizado con el embarazo de la mujer, ya que se consideraba una práctica indeseable tatuarse después de dar a luz a un niño.