Tatouage des natifs du Pacifique

Biorąc pod uwagę zanikanie tatuażu w Europie chrześcijańskiej, można zauważyć, że tradycja (lub przynajmniej jej rozpowszechnienie) została ponownie zaimportowana wraz z okresem kolonizacji i epoką pierwszych wielkich ekspedycji. Wielu odkrywców, takich jak James Cook, Jacob Roggeveen i inni, stwierdziło, że na Samoa, w Nowej Zelandii, na Bornéo i w innych regionach aborygeni są mocno wytatuowani.

Pois de Samoa

Na Samoa męskie tatuaże są nazywane pe'a i obejmują głównie dolną część ciała mężczyzn, od ogona do genou. Kobiece tatuaże, w odniesieniu do nich, są określane jako malu i obejmują strefę od górnej części ciała do górnej części genou (Mallon 2002). Jeśli chodzi o koncepcję, istnieją pewne podstawowe zasady, których należy przestrzegać, ale każdy artysta ma swój własny styl. Pe'a i malu są często związane z ideami ochrony ciała, a jednocześnie upiększają. Samoańczycy, którzy nie posiadali żadnego tatuażu, często nazywali się telefua, co oznacza "nu". Tatuaż pe'a służył jako akt transformacji młodych mężczyzn w członków społeczeństwa, a ci, którzy nie mogli powstrzymać się od wątpliwości związanych z tatuażem, byli nazywani pe'a mutu, co oznaczało, że posiadali znaki honoru (Tepapa 2014). Powodzenie tego procesu inicjacji dawało młodym mężczyznom prawo do służenia jako szefowie plemienia, a ogólnie rzecz biorąc, pe'a i malu zyskiwali odpowiednio męskość i kobiecość (DeMello 2007). Ponadto, w związku z funkcją inicjatywy, pe'a zapewnia portierowi poczucie szacunku ze strony społeczności i członków rodziny.

Maoryskie moko

W Nowej Zelandii Maorysi stosowali własną metodę trwałego zdobienia skóry, zwaną moko (Robley 2003). Technika moko różni się od techniki tatuażu w pięciu tradycyjnych przypadkach. Au lieu d'aiguilles Maorysi stosowali pigmenty w kolorze skóry, a Maorysi używali UHI (ciseaux), które rzeźbiły skórę. Proces ten był niezwykle skomplikowany: najpierw na skórze wykonywano głębokie nacięcia, a następnie w nacięciach wielokrotnie wprowadzano wiertło z pigmentem, tworząc w ten sposób linie i kształty. Często procesowi tatuowania towarzyszyły tańce i muzyka, które pomagały złagodzić cierpienie, a osoba, która otrzymała moko, nie mogła wykrzyczeć cierpienia, co uważano za oznakę słabości, co stanowiło naruszenie znaczenia inicjatywy moko (Sanders 1989). Co więcej, cały proces był uważany za święty rytuał, a osoby tatuowane mogły być nazywane "osobami w sekrecie" (Turner 1969), ponieważ przez cały czas trwania tatuażu nie miały prawa komunikować się z osobami nietatuowanymi ani zarządzać ich głowami. Co więcej, członkowie plemienia, którzy się tatuowali, nie mogli utrzymywać stosunków intymnych (Zealand Tattoo 2009). Jeśli chodzi o podział płci, tatuaże maoryskie były przypisywane bez różnicy mężczyznom i kobietom, przy czym mężczyźni nosili głównie tatuaże na całej twarzy, podczas gdy kobiety miały tatuaże na wargach i twarzy. Ogólnie rzecz biorąc, moko było symbolem statusu społecznego, cały świat nie miał prawa go posiadać, a ponadto tylko osoba o wyższym statusie społecznym mogła otrzymać moko (Robley 2003). Les tatouages faciaux complets n'étaient pas seulement un symbolle de statut social, ils avaient aussi une function de communication complexe. D'une certaine manière, le moko facial masculin servait de document d'identification qui pouvait renseigner sur la position sociale du propriétaire, son état matrimonial, le rang de sa tribu, sa profession, etc. Z tego powodu wizja była symbolicznie podzielona na 8 stref, a każda z nich mogła zawierać pewne informacje. Jeśli, na przykład, dana osoba nie posiadała rangi w plemieniu, strefa odpowiedzialna była pozostawiona bez zmian (Zealand Tattoo 2009).

Tatouage à Bornéo

W Bornéo istnieje wiele plemion, wspólnie nazywanych Dayak, które mają długą historię praktyk tatuażu, które wpływają na różne aspekty ich życia (Levin 2009). Jedno z największych plemion indiańskich nazywa się Iban, ponieważ tatuaż jego członków od zawsze był czynnością sakralną, która wiązała ludzi z światem duchowym. Ogólnie rzecz biorąc, religie rdzennych mieszkańców Bornéo opierają się na idei duchowości otaczającego świata, który obejmuje przyrodę, zwierzęta i ludzi, dlatego w motywach tatuażu Dayak można znaleźć głównie motywy przyrodnicze. Poza celem statusu i prestiżu, tatuaże Bornéo mają również znaczenie religijne. Na przykład, u Dayaków, wiara wymaga, aby po śmierci, kobieta całkowicie wytatuowana była upoważniona do kąpieli w mistycznej rzece Teland Julan, podczas gdy kobiety, u których tatuaż nie został zakończony, nie są upoważnione do przebywania na brzegu, a te, które nie mają żadnego tatuażu, nie są upoważnione do zbliżania się do rzeki (Levin 2009). W przypadku mężczyzn tatuaż jest często związany z gonitwą za zębami, zarówno z punktu widzenia ochrony, jak i statusu (Atkinson 2003). Jako środki ochrony wykorzystywano znaki na wąwozie, aby uniemożliwić wrogom oderwanie się od tępego przedmiotu, a jeśli żołnierz podczas bitwy był w stanie uderzyć wroga w tępy przedmiot, był upoważniony do wykonania niektórych tatuaży (Gilbert 2000).

Interesujące jest to, że w kulturze Dayak tatuaż zawsze pozostawał domeną kobiet, podczas gdy mężczyźni nie byli uprawnieni do rzeźbienia bloków drewna z motywami tatuażu, które następnie były wytłaczane w masie i nakładane na skórę jako wzór do naśladowania dla tatuatora. Dla kobiet tatuaże stanowiły część celu dekoracyjnego i służyły częściowo do promowania ich talentów jako śpiewaczek, tancerek lub tancerek (Guynup 2004). Całkowite wytatuowanie kobiety Dayak było długim procesem, który trwał około czterech lat. Tatuaż rozpoczynał się w wieku 10 lat w okolicach oczu i stóp, a następnie był kontynuowany w ciągu kolejnych lat, aż do wytatuowania całego ciała; Deseń ten powinien zostać ukończony przed dojrzewaniem kobiety, ponieważ tatuowanie po urodzeniu dziecka uważane jest za niewłaściwą praktykę.