Historyczne wykorzystanie tatuażu jako praktyki stygmatyzującej

Uważa się, że starożytni Grecy zapożyczyli praktykę tatuowania od Persów, a Rzymianie z kolei zapożyczyli tę technikę od Greków. Przez cały okres klasycznej Grecji tatuaże służyły głównie jako identyfikatory osób rytualnie zanieczyszczonych, były używane do oznaczania niewolników i przestępców, terminem używanym dla tych znaków było piętno (Goffman 1963). Uważa się również, że gladiatorzy i żołnierze nosili na twarzach tatuaże, które miały raczej charakter dekoracyjny. Jednak wraz z początkiem rządów Konstantyna i zniesieniem przez niego zakazu chrześcijaństwa tatuaże również zostały objęte zakazem. Kierując się bardzo podstawowymi postulatami chrześcijańskimi, Konstantyn uważał, że tatuaże, a zwłaszcza te na twarzy zanieczyszczają naturalny ludzki wygląd, który reprezentuje boga (DeMello 2007).

Wraz z religijnie wywołanym zanikiem tatuażu na Zachodzie, kultury wschodnie, głównie Chin i Japonii od wieków praktykują ten rodzaj modyfikacji ciała. W starożytnych Chinach tatuaże służyły do identyfikacji więźniów i generalnie praktyka ta była uważana za niepożądaną i w pewnym sensie zanieczyszczającą ciało modyfikację. W tym samym czasie w Japonii, głównie począwszy od okresu Yayoi tatuaże były używane do ozdoby ciała, choć ostatecznie tatuowanie stało się praktyką stygmatyzującą o czysto negatywnej konotacji. Te znaki na ciele były zadawane przestępcom jako kara i to zastosowanie pozostało praktykowane aż do okresu Edo, kiedy to kultura tatuażu, pod wpływem druków woodblockowych, literatury i sztuki zaczęła się ugruntowywać (DeMello 2007).