Maszyny do tatuażu to kolejna dobra historia

Powstanie maszynek do tatuażu jest ściśle związane z wynalezieniem silnika elektrycznego. Silnik elektryczny był rewolucyjnym przełomem nie tylko w inżynierii elektrycznej, obiecał wiele zastosowań domowych, które musiały poprawić i uczynić tryb życia łatwiejszym i wygodniejszym. Jeśli chodzi o pierwsze elektryczne urządzenie do tatuowania, to jego los został przesądzony wraz z wynalezieniem pióra drukarskiego Autographic przez Tomasa Alvę Edisona w 1876 roku (U.S. Patent No. 196747, 1877).

Urządzenie to zostało zaprojektowane w celu ułatwienia drukowania i kopiowania i składało się z silnika elektrycznego, który poruszał stalową, grubą igłę w górę i w dół, której celem było nakłucie otworów w szablonie, który następnie zostanie wciśnięty z określoną ilością atramentu na arkusz papieru.

Konstrukcja maszyn do tatuażu była pod wieloma względami rewolucyjna, jednak ze względu na swoje rozmiary i wagę uniemożliwiała ciągłą pracę. Kolejna wersja urządzenia została oparta na dwóch cewkach elektromagnetycznych, sprężynach i listwach kontaktowych, co namacalnie przyczyniło się do zmniejszenia wagi.

W kolejnych latach Edison opracował kilka koncepcji urządzenia, w których zrewidował źródło zasilania w poszukiwaniu jeszcze większego zmniejszenia wagi i łatwości obsługi, wśród nich były podobne maszyny zasilane z zewnętrznej baterii, napędzane fizycznym wysiłkiem operatora podobnie jak pedałowe maszyny do szycia, a nawet modele oparte na pneumatyce. Jednak to elektromagnetyczna cewka oparta na Edison’s Perforating Pen zainspirowała tatuażystów do stworzenia narzędzia na swoje potrzeby.

Powszechnie uważa się, że osobą odpowiedzialną za wynalezienie maszynki do tatuażu na bazie pióra perforującego Edisona był Samuel O’Reilly, jednak fakt ten pozostaje dyskusyjny za sprawą celowo prowadzonych archiwów Nowego Jorku, które mogą rzucić światło na tę kwestię. Po pierwsze, wymagałby zauważenia, że sam O’Reilly był tatuażystą, prowadzącym gabinet tatuażu pod adresem Chatham Square,5 wymienionym w 1898 Trow Business Directory (Roe 2014).

Aby jednak prześledzić historię najważniejszego wynalazku w dziejach tatuażu – maszynki – konieczne będzie głębsze zbadanie osobistej biografii O’Reilly’ego. Po pierwsze, jest całkiem prawdopodobne, że nawet sam pomysł wykorzystania perforującego pióra Edisona do tatuowania nie był do końca autorstwa O’Reilly’ego. W roku 1876 w Brooklyn Eagle ukazał się artykuł o niezwykłym zastosowaniu kopiującego wynalazku Edisona jaki w artykule został określony jako “teletattoograph” (Roe 2014).

Dwa miesiące po opublikowaniu artykułu Samuel O’Reilly wyjeżdża do Connecticut, gdzie mieszkali jego dwaj bracia, a jeden z nich, Tomas, był pracownikiem młyna mosiężnego. Wkrótce po przybyciu do Connecticut Samuel O’Reilly trafia za kradzież do więzienia na 5 lat, które mógł spędzić na tatuowaniu innych skazańców. Po zwolnieniu w 1884 roku ponownie pojawił się w oficjalnych wykazach Nowego Jorku, ale teraz razem z braćmi, gdyż w wykazie służbowym z 1886 roku występują jako “operator” (Samuel), “poler” (John) i trzeci brat Thomas bez specjalizacji mieszkający przy 65 Bond Street na Brooklynie.

Jest to ostatni raz, kiedy Samuel O’Reilly został wymieniony w katalogu przed jego wspomnianym wyżej pojawieniem się Trow Business Directory w 1898 roku (Roe 2014). Jednak przez lata nieobecności w spisie można znaleźć dowody obsesji O’Reilly’ego na punkcie elektrycznego urządzenia do tatuowania.

Artykuł prasowy z 1890 roku pokazuje O’Reilly’ego demonstrującego reporterowi zmodyfikowane wiertło dentystyczne jako najnowocześniejszy instrument do tatuowania i w ten sposób udowadniającego dominację Ameryki w tym rzemiośle. Artykuł ten został opublikowany w tym samym roku, w którym sam O’Reilly wykonał pierwszy tatuaż za pomocą elektryczności, jednak patent na elektryczną maszynkę do tatuażu O’Reilly’ego został złożony dopiero w następnym roku, więc być może to właśnie zmodyfikowane wiertło miało służyć jako pierwsze elektryczne narzędzie do tatuażu.

Jakkolwiek jasne były oczekiwania O’Reilly’ego co do opatentowania pierwszego Tattoo Machine, jego wniosek został odrzucony po trzech miesiącach rozpatrywania. Powód podał kolejny patent na urządzenie do druku autograficznego Careya z 1884 roku, które uznano za to samo, co O’Reilly. Ta decyzja komisji została wkrótce zakwestionowana przez prawnika O’Reilly’ego, jednak druga próba również zakończyła się niepowodzeniem – uznano, że wynalazek jest tożsamy z piórem do grawerowania Edisona z 1876 roku.

I dopiero po wprowadzeniu przez O’Reilly’ego szeregu istotnych zmian w konstrukcji maszyny komisja patentowa została usatysfakcjonowana i 8 grudnia 1891 roku przyznano wynalazcy patent. Od kiedy ten wynalazek stał się oficjalny, rzemiosło tatuażu zaczęło się szybko rozwijać. Silnik elektryczny i elektryczne cewki magnetyczne dały możliwość stworzenia urządzeń, które poprawiły codzienne życie zwykłych ludzi i mogły przyspieszyć rutynowe czynności.

Jednym z pierwszych zastosowań indukcyjnych cewek magnetycznych był dzwonek do drzwi. W rzeczywistości wiele pierwszych maszyn do tatuażu w Europie było opartych na mechanizmach dzwonka do drzwi, a pierwszy z nich został opatentowany w 1891 roku w Londynie przez Toma Rileya, zaledwie 20 dni po tym, jak O’Reilly otrzymał swój patent w Nowym Jorku. Kolejnym ważnym kamieniem milowym w historii rozwoju maszynek do tatuażu było ulepszenie dokonane przez George’a Burchetta, który wziął maszynę Rileya i dodał przełącznik, który umożliwiał jej zatrzymanie w momencie, gdy trzeba było zmienić pigmenty barwiące. Pierwsza maszyna do tatuażu z dwoma zwojami została stworzona również w Londynie przez Alfreda Charlesa Southa, który uzyskał na nią patent w 1899 roku.

Jego maszyna do tatuażu, tak jak i jego poprzedników, oparta była na dzwonku do drzwi w stalowej ramie, ale miała dwa zwoje, co pozwoliło zwiększyć moc maszyny, jednak zwiększyło jej ciężar do tego stopnia, że czasami maszyna Southa obsługiwana była za pomocą sprężyny przymocowanej jedną stroną do maszyny, a drugą do sufitu studia, aby zdjąć ciężar z ręki artysty.

Pierwsze dwie zwijane maszynki do tatuażu pojawiły się w Ameryce dopiero w 1904 roku i zostały opatentowane przez Charlesa Wagnera w Nowym Jorku (U.S. Patent No. 768413, 1904). Różnica między “tradycyjną” podwójną maszyną cewkową a maszyną Wagnera polegała na tym, że u Wagnera cewki były umieszczone po obu stronach ramy, podobnie jak w telegrafie, co w istocie można uznać za kolejny przypadek adaptacji wynalazku Edisona (Tattoo Archive 1997).

Biorąc pod uwagę tylko wspomniane wyżej czynniki przyczyniające się do rozwoju maszynek do tatuażu można zauważyć, że branża usług tatuażu po raz pierwszy naprawdę wkroczyła w sferę produkcji na początku lat 1900. Jak każdy inny wynalazca, O’Reilly, Riley, South, Wagner i inni starali się wykorzystać swoje produkty intelektualne i z powodzeniem wprowadzić je na rynek, i tak maszynki do tatuażu, wraz z tuszami, wzorami i instrukcjami obsługi były sprzedawane w pakietach nie tylko profesjonalistom, ale także szerokiej publiczności.

Ten kapitalistyczny szum zakończył się nieco w latach 20. XX wieku, kiedy to pytanie o podstawowe cele, jakie musi spełniać maszyna do tatuażu, zostało postawione i odpowiedziane przez Percy’ego Watersa, który zaprojektował pierwszą nowoczesną maszynę do tatuażu, na której opiera się niemal każda produkowana dziś maszyna (Tattoo Archive 2002). Maszyna Watersa była całkowitym przeciwieństwem nieporęcznych, ciężkich, niewygodnych i, co najważniejsze, niekonfigurowalnych urządzeń z lat 1900.

Maszyna Watera została zaprojektowana przez profesjonalistów i dla profesjonalistów i w rzeczywistości zdeterminowała rozwój sprzętu do tatuażu od dnia dzisiejszego (DeMello 2007). Świetną cechą, która sprawiła, że tatuażyści przemyśleli koncepcję i zastosowanie maszyny, była ruchoma śruba kontaktowa, która umożliwiła dostrojenie amplitudy i prędkości igły, a tym samym zróżnicowanie penetracji skóry.

Kolejną różnicą maszyny Watersa był fakt, że można ją było łatwo zdemontować w celu wyczyszczenia i zdezynfekowania. Prawdopodobnie ten fakt umożliwił również wielkim artystom tamtych czasów jak Owen Jenson, Milton Zeis i oczywiście Norman Collins tuning i przeprojektowanie maszyn Watersa.