Historia tatuażu: Epoka brązu

Słowo tatuaż pochodzi od tahitańskiego “tatau” – oznaczać (Arp 2012). Podstawowa technika tatuażu znana jest ludzkości od co najmniej 5000 lat, a do dziś jej główna zasada uległa niewielkiej zmianie – pod skórę wprowadza się kolorowy pigment, aby stworzyć określony symbol. Możliwy sposób odkrycia tej techniki jest przypadkowy – starożytny człowiek mógł posmarować zadrapanie lub ranę na swojej skórze czymś podobnym do popiołu, w taki sposób że po zagojeniu popiół pozostawał pod skórą pozostawiając trwały ślad. Niezależnie od tego, czy te przypuszczenia są słuszne, czy nie, faktem jest, że tatuaż był praktykowany już w epoce brązu. Szereg znalezisk archeologicznych dostarcza mniej lub bardziej dokładnej mapy pojawienia się i rozpowszechnienia tatuażu na całym świecie.

Tatuaże z epoki brązu

W Septenber 1991 w Alpach Otzalskich na granicy Austrii i Włoch znaleziono mumię mężczyzny z epoki brązu (Hewitt 1997). Stało się to ważnym znaleziskiem, które mogło dostarczyć opisu życia ludzi epoki brązu – mumia mężczyzny żyjącego około 3300 lat p.n.e. była w doskonałym stanie, a oprócz samego ciała znaleziono liczne narzędzia i sprzęty. Ponadto ciało Otzi the Iceman, jak go nazwano od miejsca odkrycia, było pokryte 57 prostymi tatuażami. Tatuaże miały kształt kropek i linii o długości do 15 centymetrów i znajdowały się na prawej kostce, za lewym kolanem i na dolnym odcinku kręgosłupa. I choć o społecznej funkcji tych znaków można snuć jedynie odległe przypuszczenia, ich lokalizacja odpowiada liniom akupunktury skórnej, które przed tym odkryciem uważano za pochodzące z Azji dopiero z 1000 r. p.n.e., co z kolei może stanowić podstawę do medycznego wyjaśnienia funkcji tatuaży Otziego – mogły być wykonane w celu leczenia artretyzmu lub innych chorób układu ruchu (Dorfer 1999).